جمال

جمال، که نام واقعی او نیست، ۲۹ سال دارد و در جریان جنگ داخلی در کابل به دنیا آمد. او مانند اکثر مردم افغانستان با جنگ بیگانه نیست، او می گوید من در جنگ به دنیا آمدم و بزرگ شدم.

جمال در مدرسه آرزو داشت خبرنگار شود و پس از مکتب لیسه در یکی از پوهنتون های دولتی مشغول به تحصیل در رشته روزنامه‌ نگاری شد، پس از فارغ‌ التحصیلی، ژورنالیست شد و داستان‌ های مربوط به جنگ و امنیت را پوشش داد.

او به افغان وتنس می گوید: در طول گزارش هایم خون، استخوان و تکه های گوشت قربانیان را دیدم، وی افزود که این به شدت او را تحت تأثیر قرار داده است.

من حتی تعدادی از دوستان نزدیکم را بر اثر حملات انتحاری از دست دادم، آنها هم خبرنگار بودند.

جمال میگوید که او به یک بمب گذاری انتحاری که گروهی از خبرنگاران را در کابل در سال ۲۰۱۸ هدف قرار داد بسیار نزدیک بود.

او می افزاید، اگرچه می دانستم ممکن است در یکی از آن حوادث بمیرم، اما به تعهد خود برای گزارش دادن عمل کردم.

چند ماه پس از تسلط طالبان، سازمانهای حقوق بشری زنگ خطر را در مورد محدودیت‌ های رسانه ‌ای به صدا درآوردند، خبرنگارانی که تلاش می کنند اعتراضات زنان و حقوق بشر را پوشش دهند، با اختلال و در برخی موارد با خشونت مواجه شده اند.

به گفته فدراسیون خبرنگاران و نهادهای رسانه ای افغانستان، تنها در ماه مارچ، ۲۲ مورد خشونت علیه خبرنگاران و متوقف کردن پنج رسانه گزارش شده است.

محدودیت ها علیه رسانه ها هیچ نشانه ای از توقف را نشان نمی دهد. این هفته، طالبان دستور داد که پخش‌ کننده‌های بین‌المللی از امواج رادیویی برداشته شود از جمله اخبار تلویزیون بی ‌بی‌سی که بولتن‌ های آن به زبان‌ های پشتو، فارسی و ازبکی از روی آنتن گرفته شده بود، حذف شوند.

در حالی که بسیاری از روزنامه نگاران از کشور گریخته اند، هنگامی که طالبان بازگشتند، جمال تصمیم گرفت تمرکز خود را به فعالیت های نیروهای امنیتی و دفاعی ملی سابق افغانستان معطوف کند و به عنوان یک خبرنگار آزاد گزارش دهد.

او به افغان وتنس میگوید که در ماه سپتمبر سال گذشته، تلاش کرد تا از یک اعتراض حقوق بشری گزارش دهد.

به گفته جمال، طالبان تلفن او را چک کردند و اسناد و عکس‌هایی را در مورد گزارش‌ های او در باره پرسنل نظامی و امنیتی سابق پیدا کردند.

جمال میگوید، یک روز مرا بازداشت کردند، شکنجه کردند و آزادم کردند.

بعد از سه روز از من خواستند برای بازجویی بیایم و من از محل خود به مکان دیگری نقل مکان کردم تا اینکه بازرسی خانه آغاز شد.

طالبان انتقام ‌جویی‌های هدفمند را رد کرده‌ اند و ادعا می ‌کنند که تلاشی ‌های خانه‌ به خانه شان در اوایل سال جاری مجرمان را هدف قرار داده است، با این حال ادعاهای زیاد وجود دارد که شهروندان عادی نیز هدف قرار گرفته‌اند، و گزارش‌هایی اخیر دستگیری چند فعال زن برجسته نیز نگرانی‌ هایی را برانگیخته است.

تصویری که جمال برای افغان وتنس فرستاده است. او می گوید که یک روز توسط طالبان بازداشت شد و قبل از رهایی شکنجه شد. "هیچ خبرنگاری در امان نیست"

جمال به افغان وتنس میگوید که او افغانستان را ترک کرده و در حال حاضر در یک کشور همسایه زندگی میکند، جایی که در شرایط وحشتناکی زندگی میکند، و هنوز برای زندگی خود ترس دارد.

من دیگر آینده خود را در افغانستان نمیبینم: کانال های رسانه ای به شدت محدود شده اند، آزادی بیان دیگر وجود ندارد و مردم در ترس دائمی زندگی میکنند.

هیچ خبرنگاری نه از نظر اقتصادی و نه جسمی و شخصی در امان نیست.

جمال آینده خود را خالی توصیف میکند، اما می گوید که اگر به کشوری امن منتقل شود، ممکن است بتواند به کار روزنامه نگاری ادامه دهد.

جمال می گوید، قبل از طالبان، تنها آرزوی من این بود که آزادی بیشتر داشته باشم، برابری برای زن و مرد، حقوق بشر حفظ شود، اقلیت ها باید حقوق مساوی داشته باشند. من واقعاً یک افغانستان امن، آزاد و با ثبات می خواستم.

گزارش شده توسط: افغان وتنس.