هورا

تصویر بالا: "مطالعه" توسط sobriquet.net

به عنوان یک دختر جوان در افغانستان هورا نه نام واقعی او آرزو داشت نماینده پارلمان یا وزیر دولت شود. او می‌گوید وقتی در آن موقعیت‌ها قرار گرفتید می‌توانید به مردم و کشور خود کمک کنید این چیزی است که من معتقدم.

پدر هورا او را تشویق کرد که سخت درس بخواند تا آینده ای برای خود بسازد و او بورسیه تحصیلی یک لیسه معتبر را دریافت کرد. با این حال در کلاس یازدهم با درگذشت پدرش بر اثر بیماری قلبی زندگی او تغییر کرد.

او به افغان وتنس میگوید وقتی به خواهر و برادرهای کوچکترم نگاه کردم فوراً تمرکزم به حمایت از آنها با مطالعه و کار سخت مبدل شد این بار نه برای خودم بلکه برای آنها من نمی‌خواستم خواهر و برادرم نبود پدرمان را احساس کنند.

هورا با هزاران متقاضی برای دریافت بورسیه تحصیلی کامل برای تحصیل در پوهنتون آمریکایی افغانستان در کابل رقابت کرد. در آخرین ترم تحصیلی خود جایی را در یک دوره کارآموزی رقابتی کسب کرد سپس به کار در یک شرکت مشاوره رفت. زمانی که حکومت سابق افغانستان در آگوست ۲۰۲۱ سقوط کرد سومین ماه او در شغل جدید بود.

او می گوید شما خود را با چشمان خود نابود می بینید نه فقط خود بلکه یک نسل کامل.

هورا همیشه آینده خود را در افغانستان تصور می کرد اما تسلط طالبان به این معنی بود که او باید برنامه های خود را دوباره ارزیابی می کرد. او می‌گوید با بازگشت طالبان نظرم [درباره ماندن] تغییر کرد اکنون زندگی‌ام در خطر است. اگرچه طالبان برای کسانی که با دولت های خارجی یا دولت سابق افغانستان کار می کردند عفو عمومی اعلام کرد اما شاهدیم که این یک دروغ است.

تحقیقات اخیر نیویورک تایمز نشان می دهد که نزدیک به ۵۰۰ نفر از مقامات دولتی سابق و اعضای نیروهای امنیتی افغانستان در طول شش ماه اول حکومت طالبان کشته یا ناپدید شده اند. در حالی که هورا و خانواده اش فقط یک دانشجو در پوهنتون آمریکایی افغانستان بودند. همچنان نگران امنیت اوست او توضیح می دهد چند روزی رفتم پیش عمویم زندگی کنم تا اینکه ایمیلی از پوهنتون دریافت کردم که ما را تخلیه خواهند کرد.

"همه چیز تاریک می شود"

در اواخر اگیست هورا می‌گوید که تماسی دریافت کرده است که از او خواسته شده تا در یک نقطه ملاقات شرکت کند و سپس به فرودگاه اسکورت و تخلیه شود. به گزارش هورا او با خانواده‌اش خداحافظی کرد و در اتوبوس تخلیه نشست اما ایمیل‌هایی از مدیریت پوهنتون آمریکایی افغانستان دریافت کرد که میگفتند فرودگاه در معرض تهدید جدی است و دانشجویان باید از آمدن خودداری کنند. در آن زمان نیویورک تایمز همچنین گزارش داد که چگونه صدها دانش آموز و بستگان آنها به دلیل تهدیدهای امنیتی در گیت های فرودگاه به خانه بازگردند.

در ۲۶ اگیست در حالی که غیرنظامیان ناامید سعی در فرار داشتند یک بمب گذاری به فرودگاه بین المللی حامد کرزی کابل حمله کرد. حداقل ۹۵ نفر کشته و ۱۵۰ نفر زخمی شدند. هورا در فرودگاه نرفته بود اما در عوض پس از تخلیه اضطراری و مهلت خروج ایالات متحده در پایان ماه اگیست در کابل گیر افتاده بود.

او همچنین با مانع دیگری روبرو شد وقت پاسپورتش تمام شده بود و اداره پاسپورتش بسته بود.

او به یاد می آورد تا به حال اینقدر مضطرب و استرس نداشتم. مثل زمانی است که همه چیز تاریک می شود و شما فقط می توانید یک نقطه روشن کوچک از امید را ببینید نمی توانید به سرعت به آنجا برسید و در این روند شما را شکنجه می دهد.

زمانی که دفتر پاسپورت در نهایت باز شد پس از یک روز کامل در صف انتظار هورا می گوید که یک جنگجوی طالبان مدارک او را گرفت و آنها را در مقابل چشمان [او] پاره کرد. او برای بار دوم تلاش کرد این بار ساعت ۱۱ شب رسید و جلوی بخش پاسپورت خوابید.

هر ساعت صدها نفر در نیمه‌های شب آنجا صف می‌کشیدند. هوا سرد و تاریک بود هورا به یاد می آورد او به افغان وتنس می گوید که یک جنگجوی طالبان از او مدارک خواسته و از او خواسته است که او را دنبال کند. من او را دیدم که به جای داخل بخش بیرون می رود متوجه شدم که او مرا فریب داده است. هورا توضیح می‌دهد که مرا به انتهای صف برگرداند و تحقیرم کرد.

تنها زمانی که برای سومین بار به دفتر رفت مجهز به دانش تجربیات قبلی خود موفق شد پاسپورت جدیدی صادر کند. هورا می گوید من هیجان زده بودم بالاخره یک پاسپورت جدید داشتم. اما پس از ارسال ایمیل به پوهنتون برای اطلاع به آنها او پاسخی دریافت نکرد. ترم بهار شروع شده است اما من هنوز از تیم تخلیه خبری ندارم.

احساس کردم بهم خیانت شده

هورا قرار بود از پوهنتون فارغ التحصیل شود که شنید پوهنتون آمریکایی افغانستان فقط دانشجویان فعلی خود را تخلیه می کند. هورا می گوید که علیرغم ارسال چندین بار ایمیل به آنها تنها بهانه هایی دریافت کرده است یکی این که قرقیزستان جایی که بسیاری از دانش آموزان در ابتدا از آنجا تخلیه شدند از صدور ویزا برای دانشجویان افغانستان امتناع میکند. او میگوید آنها با من صادق نبودند و من را بسیار ناامید کردند احساس می کردم به من خیانت شده است.

به نظر می رسد که هورا در تجربه خود تنها نیست سایر دانشجویان و فارغ التحصیلان پوهنتون آمریکایی افغانستان از رسانه های اجتماعی استفاده کرده اند تا نگرانی های خود را بیان کنند. حتی یک حساب توییتر اختصاصی وجود دارد که برای تخلیه آنها ایجاد شده است.

هورا همچنان در افغانستان است و می گوید که به دلیل محدودیت های طالبان قادر به کار نیست. او میگوید وضعیت اقتصادی خانواده من هر روز با تمام شدن پس اندازمان بدتر می شود. "شاید این سرنوشت من بود."

در حالی که هورا به عنوان یک زن در افغانستان همواره با چالش ها و تعصبات روبرو بوده است موانع پیش روی او اکنون ده برابر به نظر می رسد دختران نمی توانند به مکتب بروند و زنان از کار کردن محدود شده اند.

او می‌گوید هر روز محدودیت‌های جدیدی از سوی طالبان ظاهر می‌شود و همه آنها زنان را هدف قرار می‌دهند. من آموزه ها و احکام اسلامی را مطالعه کردم کاری که طالبان انجام می دهند برخلاف آنچه اسلام می آموزد است.

حتی اگر هورا راهی برای خروج از افغانستان پیدا کند و بتواند تخلیه شود احساس می کند که محدودیت های طالبان به طور فزاینده ای علیه او کار می کند. در ماه دسامبر طالبان دستورالعملی صادر کرد که بر اساس آن زنانی که بیش از ۴۵ مایل (۷۲ کیلومتر) سفر می کنند باید توسط یک مرد نزدیک خانواده همراه شوند.

اما سخت‌ترین چیز برای هورا تماشای تأثیر محدودیت‌های طالبان بر خواهر کوچک‌ترش است که کلاس هفتم است و دیگر نمی‌تواند به مکتب برود. او می گوید: "خواهر کوچک من هر روز منتظر بود تا به مکتب برود او لباس مکتب خود را پوشیده بود و فقط در آن راه می رفت."

حورا به یاد می آورد که چگونه شب قبل از بازگشایی دبیرستان های دخترانه در ۲۳ مارچ خواهر کوچکترش تا دیروقت بیدار ماند و یونیفورم خود را اتو می کرد و کیف مکتب اش را آماده می کرد اما صبح روز بعد از چرخش طالبان مطلع شد. او می‌گوید سعی کردم به او دلداری بدهم اما درد در صورتش مشهود بود.

هورا وقت خود را صرف کمک به خواهرش در مطالعه می کند این کار باعث می شود که هر دوی آنها مشغول شوند. او می گوید رویای او خواهر هورا این بود که داکتر شود. اینکه آیا خواهر کوچکتر هورا به مکتب بازخواهد گشت و آیا هورا افغانستان را ترک خواهد کرد باید دید. مانند بسیاری از زنان و دختران دیگر در کشور آنها احساس می کنند که آرزوهایشان به تعویق افتاده است.