زنان صحبت كنند

از اولین روزهایي تسلط طالبان، زنان در افغانستان علیه حکومت آنها تظاهرات کردند، فعالان مدني به خیابان ها و

رسانه های اجتماعی آمده اند تا علیه محدودیت هایي طالبان بر حقوق زنان و دختران در تحصیل، کار و مشارکت

عمومی و سیاسی اعتراض کنند.

سوابق افغان وتنس نشان می دهد که اولین تظاهرات تحت رهبری زنان در ١٧ اگست ٢٠٢١ در کابل بود، بنا بر

تهدیدها و شبه ممنوعیت اعتراضات توسط طالبان، زنان در خیابان ها راهپیمایی کردند و در برخی موارد تظاهرات

سرپوشیده از خانه را انتخاب کردند، از زمان آغاز تظاهرات فعالان زن با تدابیر شدید طالبان چه در صحنه و چه

انلاين مواجه شده اند.

گزارش ها حاکی از آن است که در ١٩ جنوري دو زن معترض توسط طالبان با خود برده شدند. در ویدئویی که در

شبکه های اجتماعی دست به دست می شود، یکی از معترضان به نام تمنا زریاب پریانی، عاجزانه درخواست کمک می

کند ومیگوید که طالبان به خانه اش تحاجم برده اند. بلافاصله پس از این گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه طالبان

تمنا وسه خواهرش ویکی دیگر از معترضان به نام پروانه ابراهیم خیل را بازداشت کردند، طالبان علناً هرگونه دست

داشتن در بازداشت فعالان زن از جمله در مصاحبه با بی‌بی‌سی را رد کردند، تا جایی که پریانی را به ترتیب دادن این

رویداد متهم کردند. ناپدید شدن این فعالان، اعتراض گروه‌های کمپین داخلی وبین‌المللی وهمچنین بیانیه ‌هایي سازمان

های بین‌المللی از جمله سازمان ملل را برانگیختند.

چهار زن معترض که گفته می شود توسط طالبان بازداشت و سپس آزاد شدند، از چپ به راست، دکتر زهرا محمدی،

پروانه ابراهیم خیل، مرسل عیار و تمنا زریاب پریانی

در ١١ فبروري تقریباً سه هفته پس از بازداشت ادعایی آنها، گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه طالبان پروانه

ابراهیم خيل، مرسل عیار وزهرا محمدی را آزاد کرده اند، یک روز بعد گزارش شد که تمنا پریانی وسه خواهرش نیز

آزاد شده اند. هیچ تایید رسمی از سوی طالبان که هر گونه دستگیری را رد کردند، وهیچ اظهار نظری از سوی فعالان

وخانواده های آنها وجود ندارد.

قبل از انتشار گزارش شده این فعالان، أفغان وتنس با زنان معترض وفعالان جامعه مدنی صحبت کرد تا بفهمد جامعه

چگونه به ناپدید شدن ها واکنش نشان می دهد. به دلیل حفظ حریم خصوصی ونگرانی های امنیتی افغان وتنس نام

وهویت فعالان را افشا نمی کند.

آزار واذیت اعضایي خانواده ها وهمکاران فعالان

فعالان حقوق زنان به افغان وتنس گفتند که تعداد زنان فعال بازداشت شده و ناپدید شده بیشتر از تعداد منتشر شده در

رسانه ها است، آنها افزودند که خانواده های زنان بندي و ناپدید شده عمد تاً به دلیل ترس از شکنجه بیشتر زندانیان

توسط طالبان، از اشتراک گذاری نام و مشخصات آنها با رسانه ها اجتناب کرده اند. یکی از این فعالان به افغان وتنس

گفت که طالبان به خانواده ها هشدار داده است که اگر موضوع را با رسانه ها مطرح کنند، عواقب آن به زندان خواهد

رسید. به همین ترتیب انگ اجتماعی و شرمساری در مورد زنانی که به زندان می‌افتند و بالقوه مورد آزار و اذیت و

آزار جنسی قرار می‌گیرند، خانواده‌ها را نیز ساکت کرده است.

فعالان به افغان وتنس گفتند که از زمان بازداشت زنان معترض طالبان از طریق تماس تلفنی و پیام هایي زندانیان،

همتایان فعالان شان را مورد آزار و اذیت قرار داده اند. بسیاری از زنان معترض مخفی شده اند و برخی نیز موفق به

فرار از کشور شده اند. یکی از فعالان زن به افغان وتنس گفت که باید محل نگهداری و سیمکارت خود را تغییر دهد،

زیرا پیام های تهدید آمیزی از شماره های ناشناس دریافت کرده است، او می ترسید که طالبان تلفن او را تحت تعقیب

کرده باشند.

به گفته این فعالان، هیچ اشاره ای به خانواده ها در مورد محل نگهداری بازداشت شدگان داده نشده است. یکی از فعالان

به افغان شاهد گفت که خانواده ها علیرغم چندین بار تلاش با بازداشت شدگان صحبت نکرده و با آنها ملاقات نکرده اند.

طالبان آنها را تحت فشار قرار دادند تا این موضوع را بیشتر در رسانه ها مطرح نکنند.

فعالان مدنی وحقوق زنان نسبت به شرایط داخل بنديخانه ها وعدم حضور پولیس زن ابراز نگرانی کرده اند، این فعالان

نگرانی های خود را در مورد عدم دسترسی زندانیان به نیازهای اولیه انسانی مانند آب وغذا و آسیب پذیری آنها در

برابر آزار و اذیت جنسی در داخل زندان به اشتراک گذاشتند.

پاسخ جامعه مدنی

اعضای جامعه مدنی و فعالان حقوق زنان که اکثر آنها اکنون در تبعید به سر می برند به طرق مختلف از آزادی زنان

معترض و بازداشت شده حمایت کرده اند، آنها کمپاین های آنلاین مانند (خواهران ما را ازاد كنيد) در توییتر راه اندازی

کردند و بیانیه هایی در محکومیت بازداشت زنان معترض و خواستار آزادی فوری آنها صادر کردند.

علاوه بر آن، سازمان ها وگروه ها مکانیسم های هماهنگی را برای حمایت از زنان وفعالان حقوق بشر در افغانستان

تشکیل داده اند، به عنوان مثال شش سازمان غیردولتی افغان و بین‌المللی در اواخر ماه جنوري یک مکانیسم جدید

هماهنگی حقوق بشر در افغانستان را برای دفاع و حمایت از مدافعان حقوق بشر و جامعه مدنی کشور را راه ‌اندازی

کردند.

این فعالان زن که سازمان هایي جامعه مدنی را در افغانستان نیز اداره می‌کنند، به افغان وتنس گفتند که همکارانشان

در محلي با مقامات طالبان ملاقات کرده‌اند و خواستار آزادی زنان معترض شده‌اند، با هر حال آنها ناراحتی و خشم

خود را از انکار و مخالفت شدید طالبان با فعالیت های مدنی و آزادی بیان ابراز کردند.

زنان افغان در اعتراض به محدودیت هايي طالبان بر حقوق زنان برای تحصیل، کار و مشارکت عمومی و سیاسی

اعتراض کردند.

از سوی دیگر تلاش ها برای تخلیه هر چه بیشتر فعالان به مکان امن تری در خارج از افغانستان جریان دارد، فعالانی

که با افغان وتنس صحبت کردند به دلیل نگرانی های امنیتی جزئیات مشخصی از این اقدامات را در میان نگذاشتند، اما

اشاره کردند که برخی از زنان را در خانه های امن قرار داده اند و در حال هماهنگی با شبکه های گسترده تر آنها

هستند تا آنها را از کشور خارج کنند، آنها گفتند که برای نجات زنان در خطر نیاز به حمایت مالی بیشتری دارند زیرا

برخی از فعالان تنها با چند جوره لباس خانه های خود را ترک کرده بودند.

در این میان زنان معترض اکنون در حال ارزیابی عملکرد خود در شش ماه گذشته هستند، آنها در حال شناسایی نقاط

ضعف و قوت خود هستند، یکی از معترضان به افغان وتنس گفت که بازداشت اخیر این فعالان زن به روحیه آنها آسیب

رسانده است، با هرحال او گفت که آنها دست نمی كشند.